Niepokorność, to jej najpiękniejsza cecha – mówi o porcelanie Monika Patuszyńska. I brzmi to, jakby mówiła o sobie samej. Wibrujące „r”, które pojawia się, kiedy wypowiada to słowo zwraca uwagę, podobnie jak każda forma, którą sygnuje stemplem „PATU”. Buntuje się przeciwko wizerunkowi rzemieślniczki w fartuchu, choć przyznaje, że zamiast diamentów woli piłę, młotek czy taker. Nie interesują ją kanony, zasady, tworzenie poprawnych wzorów do serwantek, ale ciągły eksperyment, przesuwanie granicy tego, co można i co wolno zrobić z materiałem.

Za odlewanie na plaży, w formach z chrupków kukurydzianych czy papieru, wypalanie kurzu pokochał ją czołowy rebel branży wnętrzarskiej – Peter Marino. Architekt regularnie zamawia u niej prace do projektowanych przez siebie butików: Chanel w Singapurze, słynnego Tiffany’s w Nowym Jorku (i nowo powstającego w Mediolanie), Guerlain w Paryżu. Kiedy nie zamyka się w pracowni w podwarszawskim Milanówku i nie poddaje rytmowi włączania – studzenia pieca, zmienia się w artystyczną nomadkę. Działa wystawienniczo, gości na rezydencjach, prowadzi master classes.