Na metal zdecydował się na Design Academy w Eindhoven i jest konsekwentny. Na początku zaczynał od młotka blacharskiego i formowania cienkich arkuszy na prymitywnym skórzanym worku. Z czasem jego instrumentarium rozrosło się.  Podobnie umiejętności. Dziś aluminium traktuje z podobną swobodą i lekkością jak krawiec haute couture traktuje jedwab. Do perfekcji doprowadził spawy, które przypominają idealne ściegi, sztukę „fastrygowania” czy montażu - dopasowywania i łączenia formatek, kawałek po kawałku, jak z wykroju. Sztywny materiał jest w jego rękach plastyczny. Działa sam, z coraz większym rozmachem, a wystawą „Body of Work” otwiera nowy etap. Odchodzi od projektowania obiektów przy komputerze, dokładnego cyzelowania i planowania - improwizuje, szkicuje geometrie na żywo, w przestrzeni, słuchając przy tym post-bopu i afrobeatu, a przede wszystkim własnej intuicji.

Inspiracji do nowej kolekcji dostarczyła mu karoseria (ang. bodywork) concept carów i bolidów oraz sam proces tworzenia wyścigowych aut i unikatowych prototypów z połowy XX wieku. Podobnie jak twórcy aerodynamicznych brył zaczyna od skomplikowanego stelażu z rurek, na który naciąga aluminiową „skórę". W przeciwieństwie do konstruktorów, którzy musieli wykonywać je szybko, pracuje po benedyktyńsku - wypracowuje gładkie, bezszwowe, woskowane obiekty, w których widać zatrzymany ruch, fascynację liniami nadwozia np. Porsche 356. , ale także ciała ludzkiego (ang. body). „Na studiach z architektury uwielbiałem rysować z modela” - wspomina. Dziś frapuje go budowa kręgu ludzkiego kręgosłupa, którą reinterpretuje na funkcjonalny przedmiot. Nic dziwnego. Ciało to przecież najdoskonalsza maszyna.